IMPERIVM ROMANVM

Romalıların Avqustu imperator etməsinin səbəbi Sezarın qətlindən sonra yaranmış qarışıqlıqdan bezmələri idi.  Məsuliyyəti başlarından ataraq demokratiyanın bir hissəsini stabilliyə könüllü qurban verirdilər. Avqust hakimiyyətinin sülalə monarxiyasına dönəcəyi ağıllarına belə gəlmirdi. Cəzasını çəkəcəkdilər. Kaliqula, Neron kimi qəddar hakimlər romalıların başına olmazın zülmlər gətirmişdilər.

Əslində zülmlər elə Avqustdan dərhal sonra başlamışdı. Onun varisi Tiberuis özü Kapriyə gedərək, ölkədə bütün hakimiyyəti Secanus adlı qəddar bir şəxsə vermişdi. Secanusun əməlləri və ondan narazılıq o həddə çatmışdı ki, Tiberius xalqın qəzəbindən qorunmaq üçün Senatın əli ilə onu məhv etmək məcburiyyətində qalmışdı. Bir müddət sonra Tiberiusun özünün də ölümünü xalq sevinclə qarşılayacaqdı. Lakin romalılar yağışdan çıxıb yağmura düşəcəkdilər. Tiberiusun varisi Kaliqulanın qəddarlığı daha da şiddətli idi və bu despot sonda elə ətrafı tərəfindən də qətlə yetiriləcəkdi.

Növbəti imperator Klaudius romalıların hakimiyyətə olan  etimadını bərpa etmək üçün bir sıra tədbirlərə əl atmışdı. Bu tədbirlər içərisində həm təbliğat xarakterli, populist addımlar, həm də real işlər var idi. Məsələn, deyirlər ki, o Senat iclaslarında, yaxud öz sarayında şikayətləri qəbul etdiyi vaxtlarda həmişə ayaq üstə duranlardan kifayət qədər oturacaq olmadığına görə üzr istəyərmiş. Real işləri isə işğal olunmuş ərazilərin əhalisinə nəinki Roma vətəndaşı olmaq, həmçinin Senata seçilmək hüququnu tanıması olmuşdu. Bu irəliyə doğru inqilabi addım idi. Qulların vəziyyətinin yaxşılaşdırılmasını nəzərdə tutan bəzi islahatları da həyata keçirmişdi. Lakin Klaudiusun bu addımları nə qədər mütərəqqi olsa da, daimi stabillik və inkişaf perspektivi yaratmırdı. Sülalə sistemi bir növ hər şeyin taleyini xalqın əlindən alır,  qan qohumluğuna görə bütün səlahiyyətlərə sahib çıxacaq varisin iradəsindən asılı vəziyyətə salırdı. İnsanlar sadəcə bu qeyri-müəyyən perspektivlə zorən razılaşmaq məcburiyyətində idi. Sanki xalqın taleyi ilə qumar oynanılırdı.

Klaudiusdan sonra xalqın bəxti bu “qumarda” yenə gətirməmişdi. Taxta Romanı bu vaxta qədər tarixində görmədiyi zülmə məruz qoyacaq Neron çıxmışdı. Neronun qəddarlığı haqqında çoxlu məlum rəvayətlər var. Birini, nisbətən az məlum olanı burada qeyd etmək istəyirəm. Deyirlər Neron hətta o qədər ağını çıxarıbmış ki, gecələr yaxşı vurandan sonra küçəyə gəzməyə çıxır, yoldan keçənlərə sataşır, müqavimət göstərənləri sadəcə xəncərlə vurub öldürürmüş. Bir sözlə Neron imperiyanı məhvin bir addımlığına yaxınlaşdırır.

Legionların üsyanı Neronu özünə qəsd məcburiyyətində qoyur. Bu dəfə  romalılar hakimiyyətə sülalə nümayəndəsini və hətta patrisini də deyil, daha aşağı zadəgan silki olan "equesterian"ların nümayəndəsi Vespasianı gətririrlər. Yeni sülalənin başçısı əvvəldə tamamilə Senatdan asılı vəziyyətə düşür, bu məhdudiyyət imperatoru xalqın etimadı uğrunda səylərə və beləliklə onun bir çox müsbət quruculuq işləri görməsinə rəvac verir. Lakin qazandığı uğurlar və etimad Vespasianı tədricən xalqın gözündə tam legitimləşdirir və o yenidən mütləq hakimiyyəti imperator sarayına qaytarmağa müvəffəq olur. Yaranmış vəziyyətin ən yaxşı təsvirini də məhz elə Vesapasian özü verib: “Düşünürəm ki, mən ilahiyə çevrilirəm” deyərək, ikinci sülalənin əsasını qoyub.

Yeri gəlmişkən Vespasian tarixə həm də ilk “kanalizasiya pulu” vergisini tətbiq edən adam kimi düşüb, oğlu və özündən sonrakı imperator Titus buna etiraz etsə də, Vespasian əlindəki qızıl pulu Titusa verərək ondan qoxu verib vermədyini soruşub, oğlunun “yox” cavabı isə, “pul qoxu vermir” (Pecunia non olet) ifadəsinin tarixə bu hadisədən miras qalmasına səbəb olur. Roman dillərinin bir çoxunda ictimai ayaqyoluna indi də “vespasienne” deyirlər. Vespasian həm də Kolizeyin tikintisinin əsasını qoyandır.  

Bu ilahiləşmə, arxayınçılıq və sülalə idarəçiliyinin növbəti sürprizi Vespasianın kiçik oğlu Domitsian dövründə özünü büruzə verir. Domitsian deyilənə görə hətta qəddarlıqda Neronu da keçibmiş. Xobbisi milçək öldürmək imiş. Tənhalığı sevərmiş. İdarəçiliyində mülklərin konfiskasiyası, repressiya xarakterlı şou məhkəmələr kütləvi xarakter daşıyırmiş. Amma Domitsian eyni zamanda böyük tikinti işləri ilə də yadda qalıb. Heç bir digər imperatorun tikinti işləri belə böyük miqyas almayıb. Domitsian özünü həm də Roma mənəviyyatının ömürlük qoruyucu elan edir. Kapitol oyunları adlanan məşhur idman yarışlarına rəvac verir. Kiçik Pliniy yazır ki, Domitsian dövrü şeirə qulaq asanların sayının xeyli azadlığı, amma eyni zamanda nə qədər təzadlı da olsa, əksinə şeir yazanların sayının sürətlə artdığı bir dövrdür.

Domitsianın avtokratik idarəçiliyi  nəhayət o qədər sərtləşir ki, o zövcəsinin də iştirak etdiyi sui-qəsd nəticəsində öldürülür. Yenə də despotizmdən təngə gəlmiş xalq imperator hakimiyyətini məhdudlaşdırmaq vasitələri axtarmağa başlayır. Legion rəhbərləri və Senat birbaşa sülalə idarəçiliyinin qarşısını almaq üçün yaşlı və uşağı olmayan Nerva-nı imperator seçirlər. İctimai rəy həm sülalə keçidini reviziya eləmək, həm də əhalinin daha geniş kütlələrinin idarəçilik institutlarına cəlb olunmasını tələb edirdi. Dolayısıyla meritokrasinin, yəni əsil nəcabət əvəzinə fərdin şəxsi qabiliyyətinin əsas meyar kimi dövlət qulluğunda əhəmiyyətini artırmaq istiqamətində mühüm addım atılırdı. Nəticədə Nerva əhalinin simpatiyasını nəzərə alaraq, ümumiyyətlə qeyri-patrisi nəslindən (bəzi mənbələr görə hətta qeyri-Roma) olan, lakin populyar leqat (legion komandiri) Troyan-ı özünün varisi elan edir. Kiçik Pliniy Troyan haqqında yazırdı ki o imperator deyil, bizim kimi adi vətəndaşlardan biridir.

Troyan dövründə Romanın siyasi idarəçiliyinin universallaşdırılması istiqamətində daha  bir mühüm addım atılır. İndi artıq imperiyanın istənilən  bölgəsindən təhsilli, bacarıqlı və varlı adam imperator ola bilərdi. Həmçinin əhalinin daha geniş sosial təbəqələri dövlətin imkanlarından yararlanmaq hüququ əldə edirdilər. Bir az sonra imperatorları ümumiyyətlə qeyri Roma əsillilərdən də seçəcəkdilər. Roma imperator taxtına ayrı-ayrı vaxtlarda hətta əslən ərəb, bərbər, qaradərili mavr olan şəxslər belə oturmuşdu. İmperator Petrinaks isə hətta vaxtilə qul olmuş bir adamın oğlu idi. Məhz meritokrasi ənənəsinin yaranması Romanın ayaqda durmasını və inkişafını təmin edən vacib elementlərdən birinə çevrilirdi.

Beləliklə Domitsianın ölümündən, yəni ikinci sülalədən sonra siyasi və dövlət idarəçiliyində baş verən dəyişikliklər imperiyanın inkişafına xeyli pozitiv impuls gətirdi. Makiavelli Domitisandan sonrakı 5 Roma hakimini “Yaxşı İmperatorlar Dövrü” adlandırır.  Bu 5 nəfərin içərisində Adrian, Markus Avrelius kimi müvafiq olaraq humanist və stoik fəlsəfənin məşhur nümayəndələri da var idi.

Bütün bu nailiyyətlərə baxmayaraq məncə Romada siyasi sistemin ən böyük çatışmazlığı məhz ali hakmiyyət daşıyıcısına vaxt məhdudiyyətinin qoyulmaması idi. Halbuki Romanın tarixində, Respublika dövründə bu praktika siyasi idarəçiliyin məğzi idi. Roma respublikasında ən böyük vəzifə konsul sayılırdı, 2 konsul bir il müddətinə hakimiyyətə seçilirdi. Ritorika xatirinə bir az ciddi məzələnsək, məncə əvvəl diktator, sonra imperator yaratmaqdansa, konsulun birini saxlayıb, 2 dəfədən artıq seçilməmək şərtilə hakimiyyətinin müddətini 3 ya 4 ilə qalxızmaqla həm stabilliyi təmin etmək, həm də Respublikanı qorumaq olardı. Aydındır ki, bu çox çiy bir mülahizədir. Lakin real həyatda birincinin hakimiyyətinə vaxt məhdudiyyəti qoymayan sistem bütün pozitiv islahatlara rəğmən mahiyyət etibarilə dəyişmir və həmişə problem mənbəyi olaraq qalırdı. 

Əlbəttə Roma imperatorlarının ilahiləşdirilməsi ənənəsi onların hakimiyyətinin qanuni şəkildə məhdudlaşdırılması ehtimalını bəri başdan heçə endirirdi. Bu elə imperiya ilə respublikanın əsas fərqi idi. İmperiyanı potensial “ilahilər” idarə edirdi. İlahinin hakimiyyəti isə vaxtla məhdudlaşadırıla bilməzdi.

Xristianlığın qəbulu ilə monarxların statusu “ilahi”dən “ilahinin yerdəki nümayəndəsi” səviyyəsinə endirilsə də, parlamentin (senatın) tarixin arxivinə göndərilməsi, əksinə özünə  Avqustun “Sezar” titulunu (çar, kaiser, imperator və sairə şəklində) götürmüş Avropa mütləq monarxlarını hətta Romanın “ilahiləşmiş” imperatorlarından da depostik hakimlərə çevrimişdi. Məhz bunun da nəticəsində orta əsr Avropası, Romadan inkişafına görə qat-qat geri qalan bir məkana dönürdü.    

Şəkildə Cəmil müəllimlə Forum Romanum-un, yəni 2000 il əvvəl yuxarıda yazılan hadisələrin cərəyan etdiyi yerin lap göbəyindəyik:)